بیماران و پزشکان این خبر را تحسین می کنند که کانادا ممکن است در نهایت یک ثبت ملی برای ایمپلنت های سینه داشته باشد و آن را گامی بزرگ برای امنیت عمومی توصیف می کنند، اما می گویند که این اتفاق باید مدت ها پیش می افتاد.
طی جلسه ای در روز سه شنبه، کمیته دائمی بهداشت مجلس عوام موارد ارسالی را برای مطالعه بررسی امکان سنجی ایجاد یک ثبت ثبت در سراسر کشور شنید. این خبر به دنبال سالها حمایت از زنان آسیب دیده و تحقیقات مشترک از سوی زنان است CBC، Radio-Canada و Toronto Star خطرات احتمالی ایمپلنت‌ها، که می‌تواند شامل سرطان و اختلالات خودایمنی باشد.
جولی الیوت، نماینده کانادا برای اتحاد ایمنی ایمپلنت پستان و سخنگوی انجمن شکست و بیماری ایمپلنت پستان کانادا، گفت که ثبت ثبتی که شامل داده‌های همه ایمپلنت‌ها در این کشور می‌شود، مدت‌ها به تعویق افتاده است.
او به سی‌بی‌سی گفت: «برای من، این چیزی است که باید در همان لحظه‌ای اتفاق می‌افتد که ایمپلنت‌های سینه شروع به تولید در سال 1964 کردند.
او استدلال می‌کند که قرار دادن اشیاء خارجی در بدن انسان عجیب است و هیچ راهی برای بیماران و پزشکان آنها برای ردیابی هرگونه مشکل در آن دستگاه‌ها وجود ندارد.
الیوت گفت: “اگر خودرویی دارید و اتفاقی با این خودرو افتاده است، فراخوانی وجود دارد، به طور خودکار ایمیل یا کارتی دریافت خواهید کرد که بیان می‌کند باید برای رسیدگی به این مشکل به نمایندگی خود مراجعه کنید.”
مطالعه امکان سنجی فدرال به بررسی این موضوع می پردازد که چه اطلاعاتی ممکن است در یک ثبت ملی گنجانده شود و چگونه ممکن است پس از ایجاد آن عمل کند.
مارک جانسون، سخنگوی بهداشت کانادا گفت که آژانس فدرال مطالعه کمیته را بررسی خواهد کرد و در آن زمان پاسخ رسمی ارائه خواهد کرد.
جانسون در ایمیلی نوشت: «هر قدم بعدی در رابطه با ثبت ایمپلنت سینه به شدت به هدف، ساختار و طراحی آن بستگی دارد.
او ثبت ایمپلنت سینه را یک “تلاش پیچیده” توصیف کرد که مستلزم مشارکت و هماهنگی سطوح مختلف دولت است.
“هیچ کس حاضر به قبول مسئولیت نبوده است”
برخی از طرفداران استدلال می کنند که یک ثبت ملی با جزئیات هر ایمپلنت انجام شده در کانادا ضروری است تا اطمینان حاصل شود که محققان و بیماران می توانند بیماری ها، جراحات و سایر اطلاعات را ردیابی کنند.
نانسی پرت می‌گوید درخواست‌هایی برای چنین چیزی به دهه 1990 برمی‌گردد.
پرت، رئیس انجمن نارسایی و بیماری ایمپلنت سینه مستقر در BC، پس از پاره شدن ایمپلنت‌های سینه‌ای که در دهه 1990 دریافت کرد، آسیب دائمی دید. او بعداً فهمید که ایمپلنت‌هایش فراخوان شده‌اند، اما کسی به او اطلاع نداده است.
پرت گفت: “همه از کاشت سینه پول در می آورند و هیچ کس حاضر نیست مسئولیت ردیابی آنها را بپذیرد.”
اخیراً در ژانویه یا فوریه سال جاری، او از زنانی شنیده شده است که اکتشافات مشابهی با خود او داشته اند.
پرت گفت: “زنان هنوز در می یابند که ایمپلنت های آنها در سال 2018، 2019 فراخوان شده است و آنها هیچ ایده ای نداشتند.”
او اضافه کرد که هر رجیستری نباید فقط به ایمپلنت محدود شود، بلکه باید شامل مواد دیگری مانند مش و گیره هایی باشد که ممکن است در طول جراحی ایمپلنت در داخل بدن قرار گیرند.
پرات گفت: “هیچکس نباید دستگاهی داشته باشد که فراخوانی شده باشد یا دارای هشدار ایمنی باشد و از آن آگاه نباشد.”
خبر ثبت بالقوه برای دکتر پیتر لنوکس، استاد بالینی جراحی پلاستیک در دانشگاه BC کمی تعجب آور بود.
او به خاطر می آورد که در سال 2017 با Health Canada تماس گرفت تا ایجاد یک رجیستری را در نقش خود به عنوان یکی از اعضای اجرایی انجمن جراحان پلاستیک کانادا و انجمن جراحی پلاستیک زیبایی کانادایی توصیه کند.
لنوکس گفت: “هیچ چیزی پیشرفت نکرد. ما چندین کنفرانس تلفنی و جلسات با آنها داشتیم و هیچ راه حلی وجود نداشت.”
کشورهای دیگر قبلاً این کار را انجام می دهند
لنوکس گفت که از شنیدن اینکه ممکن است بالاخره یک رجیستری اتفاق بیفتد خوشحال است، اگرچه سؤالات زیادی وجود دارد که باید ابتدا به آنها پاسخ داده شود، از جمله اینکه آیا گزارش اجباری است، چه کسی پایگاه داده را کنترل می کند، چه کسی به آن دسترسی دارد و چگونه تأمین مالی می شود.
او گفت: “چند کشور دیگر وجود دارند که دارای ثبت بسیار قوی ایمپلنت سینه هستند و تحقیقات زیادی در مورد آنچه که یک رجیستری خوب را تشکیل می دهد، انجام شده است.”
آنها مجبور نیستند چرخ را دوباره اختراع کنند.
یکی از این مراکز ثبت در هلند است، جایی که دکتر یان ویلم کوهن تروارت مطالعه عوارض ناشی از ایمپلنت سینه را در دهه 1990 آغاز کرد.
کوهن تروارت که اکنون استاد پزشکی در دانشگاه آلبرتا است، گفت که مجموعه ای از رسوایی های مربوط به تولیدکنندگان ایمپلنت، ثبت نام را ضروری کرده است.
وی گفت: واضح است که صنعت تجهیزات پزشکی و به ویژه صنعت تجهیزات پزشکی ایمپلنت سینه نیاز به نظارت بیشتری دارد و مسئولان در این زمینه کوتاهی می کنند.
او به مثال Poly Implant Prothse اشاره کرد، یک شرکت فرانسوی که در سال 2010 مشخص شد که ایمپلنت های ساخته شده از سیلیکون صنعتی را به جای محصول اجباری درجه پزشکی می فروشد. موسس شرکت به زندان ختم شدبرای کلاهبرداری در نتیجه
کوهن تروارت گفت: “مشکل اینجا بود که هیچ کس یک رجیستری از ایمپلنت ها نداشت. بنابراین در حالی که گفته می شد ایمپلنت باید برداشته شود، هیچ کس نمی دانست که کدام بیماران این ایمپلنت ها را انجام داده اند.”
وی خاطرنشان کرد: در هلند اکنون هزینه رجیستری بر عهده بیماران است که در هنگام جراحی معادل حدود 40 دلار پرداخت می کنند. رجیستری بر اساس انصراف عمل می کند، که اجباری است مگر اینکه بیماران انتخاب کنند که اطلاعات آنها در پایگاه داده گنجانده نشود.
