با لرزش دستش شروع شد.

شرلی جاگر حدود 15 سال پیش متوجه این لرزش شد و تصمیم گرفت به پزشک خانواده خود مراجعه کند تا علت آن را دریابد. او به او گفت که بیماری پارکینسون دارد.

او گفت: “درک برای مردم بسیار دشوار است. گاهی اوقات آنها فکر می کنند که شما مست هستید و گاهی اوقات فکر می کنند که شما دست و پا چلفتی هستید.”

او شروع به مصرف دارو برای این بیماری کرد، اما می دانست که می خواهد فعالیت های بیشتری پیدا کند تا او را مشغول نگه دارد.

او در 79 سالگی برنامه بوکس گریزلی استرایدز را در گریزلی بوکس و تناسب اندام در شمال شرقی کلگری پیدا کرد. این برنامه به طور خاص برای افرادی که با پارکینسون زندگی می کنند طراحی شده است و به آنها اجازه می دهد تعادل خود را ایجاد کنند، زمان واکنش را افزایش دهند و با سایر ساکنان کلگری که با این بیماری زندگی می کنند تعامل داشته باشند.

شش سال بعد، جاگرز می گوید که این برنامه یک نجات دهنده است.

او گفت: “وقتی نمی‌توانم به اینجا برسم، پارکینسون بدتر می‌شود. شما بیشتر می‌لرزید، فقط تنبل می‌شوید، شلخته می‌شوید، و مثل این است که در اطراف گیجی راه بروید.”

پارکینسون یک بیماری عصبی است. معمولاً باعث لرزش، مشکلات تعادل و یخ زدگی در راه رفتن آهسته و سفت می شود که برخی به آن می گویند. طبق آمار پارکینسون کانادا، حدود 100000 کانادایی با بیماری پارکینسون زندگی می کنند و این تعداد در حال افزایش است.

کارن لی، مدیر عامل پارکینسون کانادا می گوید که علل این بیماری هنوز به تحقیقات بیشتری نیاز دارد.

افزایش سن یک عامل خطر قطعی است. آنها همچنین در حال بررسی تأثیر ژن ها، آفت کش ها و سایر عوامل محیطی هستند.

تا کنون هیچ درمانی وجود ندارد.

لی گفت: “داروها و درمان های زیادی برای کمک به به حداقل رساندن علائمی که افراد ممکن است از بیماری پارکینسون داشته باشند وجود دارد. این کار پیشرفت بیماری را متوقف نمی کند.”

“[What’s] واقعاً مهم این است که چگونه زندگی رضایت بخشی داشته باشید؟ و من فکر می کنم انجام برنامه های ورزشی، سلامتی، جزء بزرگی از این کار است.”

دان مالوری 54 ساله در اوایل دهه 30 زندگی خود علائم پارکینسون را تجربه کرد. مدتی طول کشید تا تشخیص داده شود، او گفت، زیرا او بسیار جوان بود و هیچ آزمایشی برای تأیید قطعی وجود ندارد.

او حدود پنج سال است که در برنامه گریزلی بوده و سلامتی و تحرک خود را به علاقه اش به ورزش نسبت می دهد.

او گفت: «افرادی که پارکینسون ندارند، به عنوان مثال، تلاشی که برای پیاده روی در مکان ها لازم است را در نظر نمی گیرند.

“این یعنی حفظ سبک زندگی خود تا زمانی که می توانید در سطحی که دوست دارید، و این تنها راه دیگری برای انجام آن است.”

گریزلی استرایدز

در سالن بدنسازی بوکس، شرکت کنندگان در یک سری تمرینات حرکت می کنند.

آنها دایره های روشن را با دستکش های بوکس خود مشت می کنند، زیر کابل ها می کوبند و روی پا و اسپارینگ کار می کنند. در عین حال، آنها با چالش های شناختی پرت می شوند و زندگی واقعی را شبیه سازی می کنند.

این برنامه ای است که صاحب باشگاه ورزشی دارسی اروین در سال 2016 برای بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا به این بیماری ایجاد کرد.

او گفت: «یکی از کارهایی که ما انجام می‌دهیم این است که روی تعادل و تحرک تمرکز می‌کنیم که از ورزش بوکس بیرون می‌آییم.

“وقتی شما پارکینسون دارید، تعادل می تواند در طول زمان به چالش کشیده شود، و در این مورد، زمین خوردن دشمن نهایی است. بنابراین ما به طور مداوم با دانش آموزان کار می کنیم تا بتوانیم به آنها کمک کنیم تا با سختی هایی که برایشان پیش می آید مقابله کنند.”

جاگر بلافاصله متوجه تفاوت در توانایی های او شد. هنگامی که او شش سال پیش باشگاه را پیدا کرد، یکی از مربیان به او پیشنهاد داد که ورزش را پرش کند. او در خانه و باشگاه تمرین می کرد و به زودی آن را کم کرد. در نهایت، او به بوکس غیر رزمی رفت.

او می‌گوید: «موضع بوکس به شما در محیط بیرون نیز کمک می‌کند، نحوه ایستادن شما که برای مردم چندان آسان نیست که با شما برخورد کنند و شما را زمین بزنند».

مالوری می گوید از اینکه می تواند با افراد دیگری که پارکینسون دارند تمرین کند، قدردانی می کند.

او گفت: “بنابراین این یک رویداد اجتماعی خوب است که سعی کنید با کسی که در همان قایق شما است ارتباط برقرار کنید، حتی اگر این بیماری روی همه افراد متفاوت باشد.”

واقعاً مثل یک خانواده بزرگ است.»

اما بوکس تنها یکی از راه هایی است که او و جاگر با این بیماری مبارزه می کنند.

آمبولوسونو

بعد از یک کلاس، مالوری می نشیند تا یک بریس را با یک حسگر کوچک در اطراف زانوی خود ببندد. این بریس به برنامه ای به نام Ambulosono متصل می شود که وقتی او شروع به راه رفتن می کند، موسیقی پخش می کند.

برای او، راک دهه 80 است، مانند Journey یاDef Leppard.

هنگامی که حرکات یا گام های او خیلی کوچک است، یک علامت پارکینسون، موسیقی قطع می شود. او برای شروع دوباره باید گام های بزرگ تری بردارد.

شخص پشت این پروژه دکتر بن هو، استاد بخش علوم اعصاب بالینی دانشگاه کلگری است. او در تحقیقات پارکینسون تخصص دارد.

اگرچه دارو و تحریک مغز کمک می کند، اما او می گوید یکی از امیدوارکننده ترین زمینه های درمان این بیماری، توانبخشی و ورزش است.

او و تیمش در حال بررسی این موضوع هستند که چگونه ترکیبی از ورزش و موسیقی درمانی شرکت کنندگان را تشویق می کند تا طول گام یا راه رفتن خود را افزایش دهند.

او گفت: “وقتی قدم های شما خیلی کوچک است، به شما یادآوری می کند. آن را افزایش می دهید، و بارها و بارها این کار را انجام می دهید، و راه رفتن شما به طور خودکار بزرگتر می شود … به تدریج، این یک عادت می شود.”

او می‌گوید موسیقی همچنین تشویق‌کننده است، زیرا مسیرهای پاداش را در مغز فعال می‌کند.

این مطالعه بیش از یک دهه است که با بیش از 4000 شرکت کننده در سراسر جهان ادامه دارد.

Grizzly Boxing سال گذشته با دانشگاه همکاری کرد و به شرکت کنندگان در استفاده از این برنامه در باشگاه کمک کرد.

ایروین گفت: «به هر حال ما شواهد حکایتی دیده‌ایم که نشان می‌دهد این می‌تواند به آن شخص کمک کند تا یخ‌زدایی کند. آنها می‌توانند قدم بعدی را بردارند و حرکت منظم خود را بازیابند.»

مالوری بیش از یک ماه در این مطالعه شرکت کرده است.

او گفت: «حتی اگر به طور خاص به من کمک نکند، اگر بتواند به درمان پارکینسون افراد دیگر کمک کند، مطمئناً انجام این کار ارزشمند است.

Jageris با استفاده از برنامه، بیش از حد.

در ورزشگاه، او در مقابل دیوار می ایستد و راهپیمایی با زانو بالا را تمرین می کند. وقتی پاهایش را به اندازه کافی بالا نمی‌برد، ترجیحاً آهنگ‌های پولکای آکاردئونی او متوقف می‌شود.

او گفت: “حرکت کلید است. هرچه سرعت شما را کاهش دهید، بیشتر پایین می‌مانید.”